Bundan bir kuşak  önce  babalarımızdan sık sık  şu lâfları duyardık: "Bu işleri çok kolay yürütürüm  ama olmuyor işte,  arkamda insan  yok. Kızlar ya  kocaya  ya okumaya  gidiyor, oğlanlar da  ya hayırsız ya da gözü yüksekte. Mühendis, doktor, memur, amir olma hevesinde. Böylece  çift-çubuk hep bana kalıyor. Bu gün belki  yaparım ama ya yarın, elden ayaktan kesilince…?" 

Böylece tarımsal üretimde tehlike çanları çalmaya başladı. 

 Hükümetlerin de tarım ürünlerindeki destekleme oranı yetersiz olup  tarımsal planlama işi olmayınca  dengesiz bir  üretim profili yaşandı  ve üretimde azalmalar meydana geldi. 

  Sonuçta şunlar  oldu:

1-İnsanlar ürettiği mahsulleri değerinden satamadı.

2-Tarım sektöründeki memnuniyetsizlik  giderek  arttı

3-Üretime karşı ilgi ve güven azaldı.

4-Buna bağlı olarak hükümetler eksik malları ithal etmek zorunda kaldı.

5-2000'li yılların başında  nüfusun 24 ü tarım sektöründe çalışırken  bu oran  şimdilerde 20 nin altına düştü.

6-Böylece köyler tenhalaşırken şehirler kalabalıklaştı. 

7-Şehirlerde yaşayıp da üniversite bitirmiş ama işsiz güçsüz gezen gençlerin sayısı arttı.

Şimdi artık  Ferdî Tayfur'un şu şarkısı daha bir anlam  kazandı:

" Ne ümitle geldik koca şehre/Allah sonumuzu hayır getire/ Alacaklı haciz koymuş Bekir'e / Hadi gel, köyümüze geri dönelim/ Fadime'nin düğününde halay çekelim."

Madalyonun bir de öteki yüzüne bakacak olursak…

Önce biraz sayılarla kafanızı yoralım:

  1966 yılında biz ilkokuldayken Fransa'nın nüfusu 50 milyondu.  54 yıl sonra şimdilerde 67 milyon…

Türkiye  o yıl 31.5 milyondu. Şimdilerde 83 milyon…

Türkiye şimdi  insanî iş gücü bakımından Fransa ya da Batı Avrupa'ya göre çok daha şanslı durumda. Çünkü hem nüfus artış hızı onlara göre daha yüksek, hem de genç nüfus oranı daha fazla.

Madalyonun öteki yüzüne  bakmaya devam edelim:

Dünya nüfusu  7.5 milyar.

Bunun 1.5 milyarı Çin de  1.3 milyarı Hindistan'da yaşıyor. (Akılda kalsın diye  sayılar yuvarlatılmıştır.) 

Avrupa  nüfusu 740,  ABD nüfusu 330 milyon.

Modern Batı Dünyası denilen AB ve ABD bu gün dünyadaki -tarım dışı-  üretimin ancak 15 ini sağlıyor. Ama ana unsurunu  Çin,  Japonya ve Hindistan'ın oluşturduğu  Asya ülkeleri  bu tür  üretimde  70 leri  aşmış   durumda. Yani üretim ekseni artık Batı'dan  Asya'ya  kaydı.  Bu nedenle Batı için tehlike çanları çoktan çalmaya başladı. 

O yüzden  Batı Dünyası ve özellikle ABD her fırsatta Çin'e yüklenmekle  meşgul. Hatta Trumph,  Korona Pandemisinde  Dünya Sağlık Örgütü'nü  (DSÖ)  Çin'le işbirliği etmekle suçluyor. Çünkü hakimiyetin ve iplerin giderek elinden kaydığının farkında. Madalyonun öbür yüzüne bakmaya devam edelim:

          Acaba Çin'in karizmatik lideri Mao Zedong(1949-1976 arası iktidardaydı)  yıllar önce " Çin'in atom bombası yapmasına gerek yok. Bizim atom bombamız Çin'li kadınların   rahimleridir,  çocuk yapın." Derken bu günleri görerek mi o sözleri söylemişti, bilinmez. 

Recep Tayyip Erdoğan da  "en az üç çocuk yapın" derken kalkınma ve dünyada söz sahibi olma  konusunda,  insan unsurunun önemine  işaret etmiyor muydu?

Üretimde nüfusun  ve yetişmiş insan unsurunun değil,  teknolojinin önemli olduğunu vurgulayan çok bilmişlere ise, Korona iyi bir ders verdi. 

"Adamı güldürmeyin!  

Modern toplumlar  orta boy bir cep telefonuna bir kamyon domatesi   satın alabilirler, berikiler de işin ancak hamallığını yapar" diyenlere  de adeta şunu haykırıyordu bu virüs:

"Cep telefonu, bilgisayar, kapının önündeki mercedes, bankadaki yeşil dolarlar, yeraltındaki ve üstündeki petrol ne yenir, ne içilir. Önce yiyeceğin ve içeceğini üretmeye bak! 

Hatta vatandaşının takacağı maskede bile dışa bağımlı olma beceriksizliğini bırak!.."