Bizim kuşak öğrenci olayları yönünden oldukça  zengindi (!)   Sürüsüne bereket;  her tarafta, anarşi, terör, kavga, dövüş  kol gezerdi! 

İlk üniversite deneyimini  İstanbul  Hukuk Fakültesinde yaşarken;   o yıl yeni açılan Topkapı Atatürk Öğrenci  Sitesi'ne  yerleşmiştim. O  öğretim  yılında  (1973-1974)  ortalık çok karışıktı ve  yurdu bir solcular  bir sağcılar basıyordu. Ben ise herhangi bir gruba dahil olmadığımdan  her iki taraftan da eşit şekilde  dayak yeme şansına(!)  sahiptim… 

Sene sonu  yeniden Üniversite Sınavına  girip ertesi  yıl daha sevdiğim bir  okula  kaydolmuştum: Eczacılık!

Şimdi artık İzmir'deydim. Okulun hemen yedi-sekiz dakika uzağındaki  İnciraltı Atatürk Öğrenci Sitesi'ne yerleştik. 

Dersler başladı… 

  Tam kendi kendime:  İzmir öğrenci olayları yönünden daha sakin görünüyor; bu yıl inşallah rahat bir öğrencilik yaşarız, diyecektim ki…

İlk olay patlak verdi!

Ekim miydi, kasım mıydı  tam  hatırlamıyorum ama Kurban Bayramı izninden o gün dönmüştüm. Diğer arkadaşlar  izinden  henüz dönmediğinden akşam odada   tek başıma uyuyakalmışım.  

Ne kadar zaman geçti bilmiyorum… 

Yüzümde aniden patlayan bir tokatla gözlerimi açtım.  Derhal ayağa fırladım!  Çok korkmuştum!  Hâki renkli parka giymiş ve kapüşonlarını  da başlarına çekmiş sakallı üç  militan karşımdaydı. Geçen yıldan tecrübe sahibiydim. Solcular  hâki  Ülkücüler  siyah  parka giyerlerdi. Gelenlerin hangi taraftan olduğunu  parkalarının renginden hemen  anlamıştım!  

Ve tabii…

Kafama o anda dank etti! Bayramdan  bir hafta  önce  Ülkücü  bilinen birkaç arkadaşla okulun  bahçesinde tur atmış ve sonra da  kafeteryada çay içmiştik.

Militanlardan biri elinde yanan çakmağı bana doğru tutuyor;  diğer ikisi ise yarı karanlık odada hem beni pataklıyor hem de bağırıyorlardı:

"Faşist köpek! Geçenlerde Amerikan 6. Filosu İzmir'deydi.  İt sürüsü  gibi bir  bölük Amerikan askeri   Tepecik'te kadınlarımızın ırzlarına  geçtiler. Hiç onları protesto ettin mi lan?  Söyle ettin  mi! " Meğer bahsettikleri yer kerhaneymiş!

Şaşkınlıkla " hayır!" dedim.

Militan daha da öfkelendi ve bana bir tekme savurdu.  Çıkarken de  iri yarı olanı sinirli sinirli  parmak salladı:" Bir hafta içinde bu yurdu terk etmezsen başına geleceklerden  biz sorumlu  değiliz!" Gittiler. İki gün sonra.

Gece vakti yurdun giriş kapısı  tarafında ince sesli bir grup slogan atıyordu: "Kahrolsun Faşistler, Kahrolsun Amerika! Tek Yol Devrim!" 

Ben de saf saf, yahu bu çocuklar bu saatte ne diye bağrışıyorlar ki, bunların anası babası yok mu?  diyecek  oldum  ama yanılmıştım. Meğer onlar çocuk değil yurtta kalan üniversiteli kızlarmış!

On gün ya geçti ya geçmedi. Bir gece Ülkücü arkadaşların  birinin  odasında üç  kafadar  oturmuş sohbet ediyorduk.  Birden  içeriye  hâki renkte  parkalı, sakallı, tanımadığımız sekiz on kişi  daldı. Hepsinin gözleri öfkeden çakmak çakmaktı. Biri: 

         "Mehmet K…..  hanginiz  lan!"  diye bağırdı. Mehmet  K…. bizim sınıfta, Manisalı bir arkadaştı. Birbirimize bakıştık.  Arkadaş  çekine çekine  "Benim!" dedi.  Derhal  onu lavaboya doğru sürükleyip  götürdüler ve ellerindeki bıçağı arkadaşın kaba etlerine batırıp çıkardıktan  sonra biri: 

"Bu bıçak var ya bu bıçak!"  diye bağırdı.  "şimdi kıçınıza  batıyor  ama  eğer  üç gün içinde bu yurdu terk etmezseniz  anam  avradım  olsun  kalbinize batacak!" İstanbul'da yağmurdan kaçarken İzmir'de doluya tutulmuştum. 

İşin şakası yoktu! Ve direnmek faydasızdı.  Ertesi gün… 

 Evde kalan  hemşerilerimizin yanına sığınmak için eşyalarımı topluyordum.